Moederlijke overpeinzingen

 

Ik besef het niet altijd, maar het leven raast aan duizelingwekkende snelheid voorbij. Gisteren lag ik nog op de bevallingstafel, vandaag heb ik een tiener in huis. Ik heb beeldmateriaal nodig om me kleine gelaatsuitdrukkingen voor de geest te halen van toen mijn baby’s nog echt baby’s waren. Ik probeerde toen nochtans elk klein detail in me op te slorpen, hen van kop tot teen te begluren als ze op mijn borst lagen te slapen. Ik was ervan overtuigd dat dat beeld voor altijd in mijn fotografisch geheugen gegrift stond. Een door vermoeidheid bedwelmde geest zorgde er wellicht voor dat de mentale opslagcapaciteit eerder beperkt was. 

Nu de oudste tien is, heb ik zo mogelijk nog meer moeite om af en toe bewust de rem in te duwen. Om te kijken, verder dan het blote oog kan zien. Om te luisteren, naar wat onrechtstreeks gezegd wordt. Om aandacht te vestigen, op dat wat een tijdlang verscholen lag onder dekmantels allerhande. Om te vinden wat zoek was, terwijl het al die tijd vlak voor onze neus lag. Om aan te voelen, wat er schuilgaat achter dat bedrukte gezicht. Om te praten, over wat er stilzwijgend altijd gezegd geweest is. Om afdwalende gedachten toe te laten, en het jachtige leven halt toe te roepen. Voor even dan toch. Tot het deuntje van de wasmachine “einde programma” roept. 

 

Te midden van die hectiek heb ik soms het gevoel dat ik er vooral voor zorg dat mijn kinderen leven. Bijna letterlijk “leven”. Dat ze gewassen zijn en eten krijgen. Dat ze kunnen volgen in de klas. Dat ze gezond blijven. Dat ze propere kleren hebben om te dragen. Dat ze “manieren leren”. Dat ze speelgoed hebben om zich (zoveel mogelijk alleen) bezig te houden. Dat ze aangemaand worden om op te ruimen (maal duizend). Dat ze dingen kunnen doen die ze leuk vinden. 

En dat ik vergeet van ze te genieten terwijl het een voorrecht is om te zien hoe hun persoonlijkheden zich ontwikkelen, zelfs al zit ik op de eerste rij. Doordat verplichtingen de ratio inhalen. 

De dagen zijn haast een aaneenschakeling van al het voorgaande. In een ijltempo overigens. Zoveel te meer weerwerk, repliek of onverwachte wendingen, zoveel te korter het lontje (helaas). Ik hoop dat de kinderen de onvoorwaardelijke liefde voelen dat zich uit in gestolen momenten, kleine gebaren, stevige knuffels, “fluitkusjes” (onschuldiger dan de term misschien doet uitschijnen, verwijzend naar het geluid, niet naar het lichaamsdeel) en goedbedoelde adviezen (die nu al steevast in de wind geslagen worden).

 

Ik ben bang dat mijn door het gejaagde leven bedwelmde geest ervoor zorgt dat ik me over tien jaar niet meer kan herinneren hoe ze nu zijn. De vastberadenheid van de zoon, het zorgzame van de oudste dochter en de ongeremdheid van de jongste. 

 

Mijn moeder stelt me gerust. Die hectiek en de twijfels zijn  de “geneugten” van het ouderschap. Van het opvoeden. Het gevoel als enige in te staan voor die laatste verantwoordelijkheid vervalt deels bij het grootouderschap. Tijd wordt vrijgemaakt voor de kleinkinderen, verplichtingen on hold gezet zodat de beide generaties kunnen profiteren van elkaars onverdeelde aandacht. Een ander gegeven, waar beide partijen zichtbaar van genieten, en waarvan ik hoopte dat het zich ook al wat vaker in het ouderschap nestelde.

Mijn ouders hadden vroeger ongetwijfeld dezelfde verplichtingen en doorstonden vermoedelijk een gelijkaardige drukte. Toch heb ik dat als kind niet als dusdanig ervaren. Het is alleszins geen overheersende herinnering. Integendeel. Ook dat stelt me gerust. 

 

Voor mijn verjaardag dit jaar dan “geen weekendje weg”, maar een weekendje “zonder verplichtingen” graag. Een rommelige woonkamer zonder dat er, letterlijk en figuurlijk, iemand over valt. Kruimels op de keukenvloer die onaangeroerd blijven liggen, zonder dat iemand ze opmerkt. Knuffelsessies met de dochters onder een dekentje terwijl we prinsessenfilms bingen. Stapels gezelschapsspellen die eindelijk gespeeld worden met de zoon. Giechelen en (voor-)lezen. Kindermondjes die niet uitgepraat geraken. Ovenhapjes aan de salontafel en resten take away in de vuilnisbak. En als het even kan, ’s nachts, terwijl iedereen geniet van minimum acht uur ononderbroken slaap, een kaboutertje dat het achterstallige huishoudelijk werk voor zijn rekening neemt zodat we dat de dag nadien nog eens kunnen over doen. Alvast bedankt dan, hè!