Communievoorbereiding

 

Op een zondagochtend namen de oudste dochter en ik plaats in de kerk. In aanloop van haar eerste communie woonden we de gezinsviering bij. De dochter had er zin in, want op school had ze al veel over Jezus gehoord, waardoor ze een soort van fascinatie ontwikkelde rond alles wat met Hem te maken heeft. Thuis zingt ze de godsdienstige liedjes met veel enthousiasme als waren het de nieuwste K3-hits. De dansbewegingen die ze daarbij etaleert zijn vaak echter minder vroom dan de vredevolle teksten en het engelachtige stemmetje doen uitschijnen. 

 

Speciaal voor de gezinsviering schalden er ook enkele kinderliederen uit de luidsprekers van de kerk. Ze hadden kunnen opgenomen zijn op cassette nog voor mijn eigen geboortejaar, die indruk gaven ze althans. Het gezang klonk smetteloos en aanstekelijk. De dochter wiegde ritmisch mee met haar hoofd. (Gelukkig alleen met haar hoofd, ik hield me klaar om haar van boven op de kerkstoel naar beneden te halen.) De priester las tijdens het evangelie een verhaal voor dat tot nadenken moest stemmen. De samengetroepte kinderen hadden echter meer oog voor elkaar en de majestueus aandoende gewelven van de kerk omdat termen als “verbondenheid” en “samenhorigheid” hen nogal vaag in de oren klonken. De aandacht van de kinderen vooraan verslapte zichtbaar en ouders zochten nerveus de ogen van hun telgen op, in de hoop dat hun blikken kruisten zodat ze hen met ietwat dreigende mimiek en dito handgebaren op luisteren konden attenderen. Ik toch alleszins. 

 

Toen de dochter na het evangelie terug naast me plaatsnam, vroeg ze voor de vijfde keer “hoe lang het nog zou duren”. Ik voorspelde voor de vijfde keer de volgende acte van de viering. (De jarenlange kerkbezoeken op zondag tijdens mijn kinderjaren zitten inhoudelijk duidelijk nog in mijn geheugen gegrift. Ook te merken aan de psalmen die vroeger gezongen werden in toonhoogtes die de normale burger nooit kon bereiken, maar nu als een mantra opgezegd worden. Toch een beetje verlies aan grandeur.) 

Nadat de priester aan het altaar bedankt had voor het lichaam en het bloed dat de Heer geschonken had, kon er overgegaan worden tot de bedeling van de hosties. De priester gaf daarbij een korte uitleg aangaande de coronamaatregelen waarbij hij vertelde dat hij de kinderen geen kruisteken op het voorhoofd zou geven, maar hij hen boven het hoofd zou zegenen en met uitgestrekte hand een kruisteken zou maken.

De dochter en ik schoven via de middenbeuk aan om de communie te ontvangen. Toen ik de hostie gekregen had en deze al sukkelend onder het mondmasker in mijn mond trachtte te krijgen, kreeg ik plots de dochter in de gaten, die langs mij de zegening van de priester ontving. Ze deinsde lichtjes achteruit onder zijn uitgestrekte hand en keek me vragend aan. De alarmbellen in mijn hoofd gingen af, want op dit punt daagde het me dat de dochter de voorafgaande uitleg niet gehoord had. Dan, een fractie van een seconde later, lichtten haar ogen op, glimlachte ze ietwat uitdagend en stak ze fier haar handje op om een “high five” te geven aan de zegenende priester. 

Gelukkig kon ik, overigens al helemaal rood aangelopen door het geklungel met de hostie, net op tijd verhinderen dat haar hand die van de pastoor raakte door haar bijna instinctief aan een stukje van haar mouw mee te graaien. 

 

Ik geef de dochter dan thuis nog wat intructies over de verwachtingen en gebruiken tijdens een misviering, hè. Mijn excuses al op voorhand aan de pastoor, mocht haar aandacht tijdens mijn uitleg even snel weg zijn als tijdens de viering.