Reisverslag: Zinal - Zwitserland met Intersoc

 

 

Dit jaar kozen we voor een bergvakantie met Intersoc. Eigenlijk werd er al een Intersoc-vakantie geboekt ergens eind 2019 om in de zomer van 2020 naar Tsjechië te trekken. Maar door de welgekende viruscrisis werd de reis geannuleerd en dat hotel (voorgoed?) gesloten. We kregen een waardebon en voorrang bij de inschrijvingen voor dit seizoen. We kozen deze keer voor acht dagen Zwitserland, Zinal, samen met een bevriend koppel en hun twee kinderen. Tot enkele dagen voor de afreis, bleef echter de onzekerheid bestaan of de reis wel kon doorgaan. Zwitserland is immers geen EU-land en houdt er zijn eigen regels en kleurcodes op na. België werd lang als een risicoland beschouwd, waardoor Belgische reizigers na aankomst tien dagen in quarantaine moesten blijven. Na lang wachten (lees: exact tien dagen voor vertrek) kregen we groen licht en konden de koffers alsnog gepakt worden. In ijltempo dienden we plots nog een resem zaken in orde te maken: Zwitserse franken aanvragen bij de bank (hoezo, ING, deze service wordt niet meer aangeboden?), een wegenvignet zoeken (oef, de  allerlaatste sticker uit het afscheurboekje werd het onze), het boeken van covidtesten voor de transit door Frankrijk (inderdaad, bij een doorreis in Frankrijk golden er strengere regels dan wanneer je er verbleef - exit logica) en een trip naar de Decathlon voor de geadviseerde afritsbroeken en fleecetruien vanwege het sterk wisselende bergweer (zaken die niet in mijn standaardgarderobe zitten en vestimentaire horror zijn, zelfs voor de weinig modebewuste ik, maar de afritsbroek bewees gedurende zeven dagen wel effectief zijn nut en ik was oprecht blij van de uiterst functionele aankoop).

Dat ijltempo bleek trouwens een voorbode van de vakantie zelf. Echt ontspannen zat er niet in, elke minuut van de dag werd zinvol ingevuld. Voor actie, avontuur en sportieve uitdagingen ben je dus aan het juiste adres. Voor uitslapen, relaxen aan het zwembad of in de zon, lang tafelen en laatavonddegustiefjes (tenzij de vermoeidheid je niet snel parten speelt) minder. Het hoge tempo werd bijkomend veroorzaakt doordat er in het hotel in tijdslots gewerkt moest worden om alles coronaproof te houden. We mochten in “shiften” aansluiten aan de rijkelijke buffetten, omdat zo het aantal bezoekers in de eetgelegenheid binnen de perken bleef. Aanschuiven, bordjes en glazen vullen, ontbijten en lunchboxen maken voor mezelf en enkele kinderen in een tijdspanne van drie kwartier werd zo de eerste uitdaging van de dag (en de opgeblazen buik kreeg je er gratis bovenop).

 

Na een tussenstop en overnachting in Colmar (de reis in 2019 naar en van Denemarken met drie jengelende kinderen op de achterbank zat ons nog te vers in het geheugen waardoor we besloten een tussenstop te houden iets voorbij halverwege), kwamen we aan op zondagnamiddag in Zinal. De kinderen (en wijzelf) doorstonden de autorit deze keer met glans. De verhoogde autostoel van de jongste, die als een soort barricade tussen de zoon en de oudste dochter dienst deed, wierp zijn vruchten af. Driewerf hoera voor de ruimere auto van mijn ouders die we in bruikleen kregen, de koffertjes met figuurtjes en prullementen die mijn moeder en ik samenstelden en de dvd-spelers die voor uren kijkplezier zorgden. Ik had warempel mijn zorgvuldig uitgezochte zoethoudertjes (ingepakte kleinigheidjes die ik voor een appel en een ei in het promorek in het Kruidvat kocht) niet nodig gehad. 

We kregen meteen een heleboel uitleg aan de receptie, de sleutel voor onze kamer en pasjes voor het openbaar vervoer in de omgeving (bussen, kabelbanen en funiculaires). Op grote informatieborden konden we de geplande activiteiten van die week raadplegen. Inschrijven daarvoor gebeurde dan weer via de kiosk, waar onder andere ook een lunchbox of de “schoentjesdienst” (een soort waakdienst waarbij vrijwilligers als levende babyfoon fungeren) aangevraagd kon worden. Aangezien onze zonen de volgende dag al met de maxi-club op tweedaagse bergtocht vertrokken en een van de dochters op dagtocht naar de speeltuin ging, maakten we vrijwel direct gebruik van de kiosk om lunchboxen te reserveren. Wij schreven onszelf in voor een wandeling op maandagvoormiddag en de dochters zouden naar de Pukkie- en Miniclub gaan. 

Die zondagavond genoten we van een eerste buffet, met aansluitend de kindershow van Magic Michael en Piccolo met toen nog bedeesde en overweldigde kindjes op onze schoten. De dag werd afgesloten met een kort info-moment. 

 

Maandagochtend maakten we voor het eerst kennis met het hoge tempo aan het ontbijt. Het was lichte chaos bij ons aan tafel, met drinkflessen, brooddozen en rugzakken, joelende kinderen en de pogingen om te ontbijten. De zonen vertrokken op bergtocht, oorspronkelijk met overnachting in een berghut, dus zij moesten een rugzak met basisbenodigdheden mee. Ze hadden nog geen kennis kunnen maken met de kinderen van de club of met de monitors, dus het was best een spannende aangelegenheid voor hen. Maar ze vertrokken vol goede moed en heel vastberaden. De dochters moesten op tijd afgezet worden in de clubjes want onze bus vertrok rond 9u om de wandeling van Vissoie naar Fang aan te vatten. Het was een korte (geleide) wandeling, waarin we door wegenwerken enkele keren een verkeerd pad insloegen en waar we wat meer te weten kwamen over onze medewandelaars en enkele wist-je-datjes (waarop we later nog dikwijls lachend op zouden terug komen) opsloegen. Het kleine, pittoreske dorpje Fang was het eindpunt van de wandeling en na een korte klim, bleek dat we de bus gemist hadden (echter nog steeds niet geheel duidelijk?) en een uur op de volgende moesten wachten, waardoor we de dochters ’s middags niet op tijd konden afhalen aan de club voor de lunch. De (opgejaagde) toon was meteen gezet. 

Namiddag namen we de télépherique die ons twee stops bood. We stapten af aan het middenstation op Sorebois, waarna de mannen een moedige klim recht omhoog naar het hoogste platform aanvatten (richting Espace Weisshorn, op 2700m hoogte). Dat was sowieso buiten mijn kunnen, dus ik koos, samen met de vriendin die me wilde vergezellen, voor de télépherique-optie tot de bovenste stopplaats. Na aankomst van de mannen, genoten we van de zon op het terras van een typische ski-horecagelegenheid met drankjes tegen ruim 5€/stuk. De zonen bleken Sorebois (gelegen op 2440m) te voet bereikt te hebben omstreeks 13.15u, een steile klim met duurtijd van ongeveer 4u, een prestatie die me nog steeds versteld doet staan. 

Na onze terugkomst van de berg, zagen we plots onze zonen met een hele groep Maxi’s richting het hotel wandelen. Ze hadden zelf besloten om toch niet te overnachten in de berghut (we hadden die optie open gelaten). De oudste dochter had een leuke tijd gehad in de speeltuin van St-Luc, vriendinnetjes gemaakt en had kennisgemaakt met de deinende eitjeslift (hetgeen haar iets minder goed beviel). De jongste dochters knutselden en speelden spelletjes in het thema van de Olympische Spelen. 

Van bedeesde kinderen was er tijdens de show van Magic Michael en Piccolo deze keer geen sprake meer. Ze dansten er op los en liepen vrolijk door de zaal.

 

Op dinsdag deden we een dagtocht die ons geadviseerd werd door één van de gidsen. Tijdens deze wandeling bleven de langdurige, steile klimwegen achterwege, maar trokken we langs bergmeren en -rivieren, een en al bloemenweelde en een stuwdam. Een haalbare kaart voor mezelf, van wie de conditie te wensen overlaat. De dochter van de vrienden en de zonen vergezelden ons. De twee overige dochters vermaakten zich tijdens de dagtocht met de club.

We vertrokken met de télépherique naar de top van de berg, daarna daalden we aan de andere zijde af via de télécabine, zo kwamen we in Grimentz, waar we even door de straten liepen met een veelvoud aan typische houten huisjes. We stonden versteld van de vreemde constructies en de ouderdom ervan en vroegen ons af in welke mate deze bewoond waren. De bus die, ondanks gapende kloven op schijnbaar luttele centimeters van de wegkant, gezwind de bergflanken opreed, bracht ons naar de Glacier/Lac de Moiry. Na een lunchpauze aan een idyllisch bergriviertje, konden we de wandeling aanvatten. De bergpaadjes leidden ons langs prachtige natuurfenomenen zoals de kenmerkende, kleurrijke bloemen die kunnen groeien op de “arme” berggrond, rotsen en stenen, ijskoude, kolkende riviertjes, staalblauwe meren en de kolossale stuwdam. Dat alles met fenomenale uitzichten op de machtige bergen en hun besneeuwde toppen en de vallei. De zon was bijna de gehele tocht van de partij, hetgeen het plaatje alleen maar completer maakte. Voor mij was dit de mooiste en leukste wandeling van de hele reis. 

De zonen besloten de dag af te ronden met een workshop circustechnieken, hetgeen behoorlijk in de smaak viel. 

 

Op woensdag startte de dag wat meer bewolkt. We besloten om “dichter bij huis” de vallei van Zinal zelf te verkennen. We volgden de rivier, langs koeien met gigantische bellen aan de hals en langs enorme rotsblokken en hielden halt aan het punt waar de rivier aan de berg leek te ontspringen. We grapten dat het ruwe, pure en de grootsheid van de natuur daar ons het ideale decor leek voor een volgende Jurassic Park-film. De jongens sloten aan bij de activiteiten in de club: in de voormiddag namen ze deel aan een quiz en in de namiddag gingen ze dammen bouwen en stenen zoeken. Ook de dochters hadden leuke vooruitzichten in de clubs. Doordat we in de buurt bleven, konden we ’s middags allemaal samen lunchen in de eetzaal. 

Namiddag namen we de kabelbanen richting Grimentz, om daar weer te stijgen met de télépherique op een andere bergflank. Bovenaan was er vooral veel voorzien voor wintersporters, maar in de zomer verloor het wat zijn charme. De afdaling deden onze vrienden te voet, maar wij kozen veiligheidshalve (wegens kapotte knieën en teleurstellende sportieve vaardigheden) voor de gemakkelijke optie door de télépherique terug naar beneden te nemen. Na een tussenstop in een lokaal bakkerijtje voor een verse zandkoek, trokken we terug naar Zinal. 

 

Ook donderdagochtend trokken onheilspellende wolkenpartijen het dal door. Enkel de oudste dochter wilde aansluiten bij haar vriendinnen in de club, dus wij vertrokken opnieuw met de télépherique en de telecabine naar Grimentz. De kinderen speelden er even in een speeltuintje en we liepen een klein stukje bos door. Na de lunch trokken de hemelsluizen open en viel de geplande wandeling van de mannen en de zonen letterlijk in het water. Na slechts luttele meters dienden ze op hun stappen terug te keren doordat ze doordrenkt waren tot op hun onderbroek. De dochters hadden zich weer bij hun clubjes gevoegd, dus wisten zich perfect te vermaken. De rest van de namiddag werd benut door rust in te lassen, hetgeen wel nodig bleek na het gejaagde tempo dat het hele verblijf kenmerkte. Vakantiedagen die om 6.15u starten, beperkt slapen door een dochter die enkele eerste ziektesymptomen begon te vertonen en eten tegen de klok, dat alles begon wel lichtjes zijn tol te eisen. De rust en de verkwikkende douche zorgden ervoor dat we er weer tegenaan konden. Die avond stond de Fiesta Mondial op het programma. Bij mooi weer zouden we buiten aan tal van kraampjes kunnen aanschuiven met gerechten van over de hele wereld. De regen bleef jammer genoeg aanhouden waardoor het feest in de eetzaal plaatsvond en we daar van allerlei lekkernijen konden proeven. 

Zoals iedere avond sloten we ook weer aan bij de show van Magic Michael en Picollo, ongetwijfeld één van de hoogtepunten van de dag voor de kinderen. Intussen waren de kinderen helemaal vertrouwd met het hele gebeuren, keken ze met open mond naar de goocheltrucs en lachten ze hartelijk met de fratsen van de hyperkinetische Picollo. De ouders, die vooral genoten van de blije gezichten van hun kroost, konden intussen meebrullen met het repertoire van het olijke duo dat herhaaldelijk uit de boxen van dj Jan schalden, inclusief bijhorende gebaren. Dat ging van “In Zinal, in Zinal, is het alle dagen feest!”, “Klap maar in je handen, stamp maar met je voeten, fluiten op je vingers, doe mee met Picollo!” tot “Het is feest! Het is feest! Magic Michael en Picollo vieren feest!” Een leuke afsluiter van de dag, zowel voor de kinderen als voor menig ouder. Van de “schoentjesdienst” hebben we geen enkele keer gebruik moeten maken, doordat we zelf minstens even moe waren als de kroost door het volle dagprogramma en we bijgevolg content waren dat we ons bed om 21u konden opzoeken. 

 

Vrijdag besloten we nog eens een dagtocht te maken. De clubs profiteerden eveneens van het mooie weer, dus waren er ook voor de dochters dagtochten voorzien. De oudste dochter vertrok voor een wandeling bij het meer en de jongsten trokken dezelfde kant als wij op, namelijk naar de speeltuin op de Tignousa. De zonen sloten opnieuw bij ons aan. 

We namen de bus richting Vissoie om daar over te stappen op de volgende bus die ons afzette aan de Bella Tola. Vervolgens bracht de funiculaire ons naar de Tignousa, waar we nog een stukje te voet naar omhoog wandelden en de Plantenwandeling volgden. Op de top lag het observatorium, dus de route lag in het teken van de planeten. Zoals de naam al aangeeft, stonden verspreid over de weg alle planeten van het zonnestelsel voorgesteld, inclusief informatiezuil met weetjes over het desbetreffende hemellichaam. Toen we alle planeten gehad hadden, kon de afdaling beginnen. We genoten opnieuw van mooie vergezichten en aten onze lunch op de flank van de berg. Zodra we terug beneden waren, namen we de bussen terug richting het hotel. Aan de bushalte kwamen we de jongste dochters al tegen, die de hele dag in de speeltuin, met ruimtethema, gespeeld hadden. De dochter had het er nodig gevonden om haar zonnebril en pet (die we net terug hadden gevonden bij de verloren voorwerpen) in de raket achter te laten, want, zo opperde ze, ze had plots moeten vertrekken en wilde de items niet naar beneden gooien. Zij kan prima mee met de Fransen voor wat betreft logica. 

’s Avonds vonden we Magic Michael en Picollo deze keer buiten terug voor de kinderdisco. De kinderen konden zich uitleven op klassiekers waar zesjarigen behoorlijk van uit de bol gaan, zoals “Tante Rita”, “Tsjoetsoewa” of de “Macarena”. Ter afsluiting van de avond konden de kinderen aanschuiven voor een glittertattoo en werden er volksspelen georganiseerd waar de zonen nog het beste van zichzelf trachtten te geven in ruil voor een lolly. De jongste dochter bleek zich jammer genoeg steeds minder goed te voelen, met een moeizame nacht tot gevolg. Gelukkig konden we in het hotel gebruik maken van de diensten van een arts, dus de volgende dag maakten we meteen een afspraak voor een check-up. 

 

Zaterdag begon de dag met het doktersbezoek na het ontbijt. De jongste leek aanvankelijk een gewone verkoudheid opgelopen te hebben, hetgeen niet zo verwonderlijk is met de wisselende weersomstandigheden en aan het gesnotter en de hoestsalvo’s in het clubje te horen. Maar doordat de dochter gemakkelijk last heeft van een soort astmatische bronchitis en moeder zo slim was om haar puffers niet in te pakken, was het niet alleen bij de bovenste luchtwegen gebleven en had ze moeite met ademen. De arts onderzocht haar en schreef medicatie voor. We zorgden voor een rustig dagverloop zodat ze niet te veel inspanning moest leveren. De kinderboerderij iets verder in het dal, kreeg groen licht van de dokter en dus werd de jongste tot daar gedragen. Omdat het de laatste dag was, vergezelden alle kinderen ons. 

De kinderboerderij bleek echter over slechts enkele diersoorten te beschikken, dus de kinderen hadden al gauw meer oog voor de schommels. Daarna staken we de weg over om langs het bergriviertje te zitten en te kijken hoe de mannen, de zonen en de oudste dochter dammen bouwden. De jongsten zochten stenen en poerden in kleine zandachtige plekken. De zon was gul en dus genoten de moeders van de zonnestralen en het zicht op de bergen, de koeien en de riviertjes en watervallen. Na het middagmaal besloten we de jongste een dutje te laten doen en haar te laten recupereren op de kamer tot het avondeten. De mannen profiteerden mee van de rust, want zij hadden immers ’s anderendaags een lange terugrit voor de boeg. Moeder trachtte de oudste dochter en de zoon te entertainen en trok met hen naar de speeltuin van het hotel en die van het dorp. Het plan om een souvenirtje uit te kiezen, moest worden uitgesteld, want middagpauzes in Zwitserland bleken iets weg te hebben van de Spaanse siësta; de winkels waren gesloten tussen 12u en 15u. We daalden dan maar verder af richting de kolkende rivier en gingen daar wat op verkenning. Bij terugkomst zag de oudste dochter haar clubje en wilde ze graag aansluiten bij de spelletjes die ze aan het spelen waren. Na een terrasje in de zon met de zoon, polsten we naar een stand van zaken bij de dochter, die intussen dik anderhalf uur aan het dutten was. Ze leek langzaamaan wat op te kikkeren. Uiteindelijk bezochten we zoals beloofd de souvernirwinkel, waar de zoon en oudste dochter nog iets uitkozen voor zichzelf en hun kleine zus. 

Om 17u was het tijd voor het “moment suprême” voor de clubjes. Ze hadden de hele week een dansje ingeoefend en outfits en attributen in elkaar geknutseld in het thema van de Olympische Spelen. De oudste dochter en de zoon van de vrienden gaven enthousiast het beste van zichzelf. Onze zoon was er iets minder voor te vinden, maar keek graag mee naar het spektakel. De vakantie werd op die manier mooi afgerond. 

Na het avondmaal, waar deze keer onder andere de typische raclette op het menu stond, trok ik met de jongste opnieuw richting de kamer, zodat ze al rustig aan de nacht kon beginnen. De anderen genoten nog van de laatste avond met hun nieuwe vriendjes en de slotshow van Magic Michael en Picollo. Zij zorgden ervoor dat de auto nog net iets meer gevuld terug kon keren door hun ballonplooikunst boven te halen. 

 

Op zondag schoven we nog eens aan voor het ontbijt, waarna we met de nodige energie aan de terugweg konden beginnen. De jongste dochter zag er een pak beter uit en had een rustige nacht achter de rug. We namen afscheid van de vrienden, die nog verder reisden richting Kroatië, en keken een laatste keer de bergen in. Ook tijdens deze tien uur durende rit, waren de kinderen voorbeeldig, hetgeen moed geeft voor eventuele volgende autoreizen. 

 

We kunnen allemaal moe, tevreden en voldaan terugkijken op deze leuke vakantie. Iedereen heeft zijn eigen hoogtepunten en er staan ongetwijfeld mooie herinneringen gebeiteld in ieders geheugen. De setting was prachtig, er was veel te ontdekken in de omgeving en we hadden uiteindelijk veel geluk met het weer. De organisatie in het hotel was magnifiek als je weet dat het hele gebeuren op vrijwilligers (die meereisden vanuit België) draait: van de kookploeg, over de animatoren, monitors en kinderbegeleiding, de poetsploeg tot de bar- en zaalbedienden. Ze waren er allemaal om ons een onvergetelijke tijd te bezorgen. Daar zijn ze alvast bijzonder goed in geslaagd.