Afgestudeerd!

Dit jaar hebben we een kind dat afstudeert. Aan de kleuterschool weliswaar. Dat is tegenwoordig bijna een even grote mijlpaal als afstuderen na een schoolse carrière in het middelbaar. Gevoelsmatig voor mij althans (gok ik, want echt vergelijken kan ik niet). Het duwt me vooral met de neus op de feiten: de kleuterjaren zijn voorbij, vanaf nu zit ik met (nog) een “lagereschoolkind”. Slik. Vier jaar na de zoon, is de oudste dochter aan de beurt. De enige die daaraan moet wennen ben ik. Bij de zoon leek de emotionele beleving bij die overgang minder dramatisch. Of ik verdrong het naar een klein hoekje in mijn brein, dat kan ook. De dochter zelf lijkt allerminst onder de indruk. Ik heb geen idee of ze weet wat haar te wachten staat in het eerste leerjaar, maar ze kijkt er (kinderlijk naïef?) in elk geval naar uit om haar grote boekentas aan iedereen te laten zien. 

 

Het afstudeergebeuren ging helaas een beetje aan ons voorbij door, welja, corona, maar de juffen deden veel moeite om de kinderen alvast wél een heel bijzondere tijd te bezorgen. Bijna de hele week stond in het teken van hun afstuderen met een heuse ceremonie in afstudeertoga en -hoed, een afscheidslied, een diploma en een groots springkastelenfeest inclusief frietmaaltijd. Wij konden stiekem meekijken via Google Meet of via een filmpje achteraf en zo kwam het dat ik toch nog een traantje kon wegpinken. Zonder gêne bovendien, want geen mens die het zag. 

 

De moeders van de afstuderenden probeerden enkele weken voordien een waardige “dankjewel” voor de juffen uit te dokteren. Een traditie die al jaren meegaat, afgaand op de tientallen lijsten aan de muren in de schoolgangen waarin foto’s prijken van lachende kindergezichtjes en met onderaan het jaartal van afstuderen. De moeders verdeelden taken en bediscussieerden welke geschenken ze zouden voorzien voor de juffen die hun kinderen mee “gevoed” hebben in hun opgroeien gedurende 3,5 jaar in de kleuterschool. De evolutie die de kinderen doormaakten van peuter naar lagereschoolkind is immens, mede dankzij hun bijdrage. De klasgroep, bestaande uit tien kinderen, is één hechte kliek. Hun verdienste is daarbij van onschatbare waarde. De dochter groeide uit van een verlegen, gereserveerde peuter naar een open, hartelijk, creatief, vertelgraag, ietwat goedgelovig en enthousiast (lees: luid)  kind dat al haar emoties weinig discreet uit. (Criteria waaraan de vierjarige overigens nu al voldoet, ik zoek die grote boekentas voor haar dan ook alvast maar uit.) De kleuterjuffen behielden de eigenwaarde van elk kind en pasten zich aan aan ieders behoefte. Dat maakt dat het een moeilijk gegeven werd om onze appreciatie uit te drukken in een cadeau. Maar elke moeder droeg haar steentje bij, met een soort verbondenheid die voortvloeide uit de band die hun tien kinderen koesteren. En dat voelen de juffen ongetwijfeld ook.