Schoenenjacht

 

Tik, tak, tik, tak. De jongste dochter heeft nieuwe schoenen. Ze koos ze zelf en is er uitermate fier op. Noem het geen “ballerina’s”, want dan doe je ze oneer aan. Het zijn namelijk “prinsessendansschoenen”. Triomfantelijk paradeert ze door het huis, met plechtige pasjes en een poep die ijverig van links naar rechts zwaait.

Bij het uitkiezen ervan, werden we vergezeld door een van de grootmoeders. De dochters mochten zelf hun schoenen kiezen (en we weten allemaal hoe dat afloopt, met grootmoeders die niets kunnen weigeren). Gelukkig mocht ik mee (en we weten ook allemaal hoe dat afloopt, met bemoeizuchtige moeders die te fanatiek hun eigen favorieten naar voren schuiven). De jongste dochter vond werkelijk álles met een accentje glitter, pailletten, lichtjes, roze, regenboogkleuren of goud hemels. Het schoeisel dat één of, nog beter, meerdere van deze eigenschappen bezat, paste naar eigen zeggen perfect, ook al zagen we van mijlenver dat de schoen of te klein of te breed was. Als laatste viel haar oog op de bewuste laké-roze ballerina’s, met een T-vormig gespje en een met glitter bezaaide strik op de neus. Het waren de meest verfijnde schoenen uit de hele collectie die er tentoongesteld stond, maar ze zaten als gegoten bij de dochter die leeft op smalle voet. Zelfs ik kon dat niet ontkennen. De dochter straalde van trots, want als kers op de taart, maakten ze ook tikgeluiden door de verharde zool, zowaar het toppunt van kleuterelegantie. 

 

Voor de oudste dochter lag de keuze wat moeilijker. Zodra je de leeftijd van zes jaar bereikt hebt, hou je plots rekening met omgevingsfactoren en zijn dat soort beslissingen van levensbelang. Dat is zo. Het wordt steeds moeilijker om toe te geven aan wat je zelf echt mooi vindt. Ik vind dat oprecht jammer, want hoewel ik graag iéts te zeggen heb in de keuze, heb ik nog liever dat ze hun eigen voorkeuren kenbaar maken zonder dat ze daarbij al te veel rekening houden met mogelijke beïnvloedende elementen. 

Ik zag dat de dochter verloren liep tussen die tientallen keuzemogelijkheden. Terwijl haar zus in een mum van tijd, en met bijzonder veel sterallures, vijftien paar schoenen gepast had, stond zij te staren naar de veelkleurige inhoud in de rekken. Waar de zus het intomen kon gebruiken, had zij een duwtje in de rug nodig. Ze paste enkele sneakers en koos uiteindelijk een sportief ogend paar met pasteltinten omdat de zool iets hoger was dan gemiddeld en ze in haar ogen zeker vijf centimeter groter leek. Centimeters winnen door plateauzolen is vast een ding onder zesjarigen, zo liet haar trotse blik in elk geval uitschijnen. Ik zou zelf eerder een bescheiden drie millimeter gokken, maar hield wijselijk mijn mond, wilden we niet vertrokken zijn voor een nieuwe twijfelsessie.

 

De dochters zijn beide fiere dames. Ze dragen het liefst rokken en jurken die wijd open waaien als ze om hun as draaien (ze verliezen dan standaard hun evenwicht, hetgeen de graad van sierlijkheid drastisch naar beneden haalt, maar dat deert hen allerminst). Ze moeten sowieso iedere dag dezelfde kledingstukken aan. Draagt de ene een rok, waag het dan niet om de andere in een jurk te stoppen. Broeken zijn absoluut uit den boze. Die mogen alleen uitgehaald worden in uitzonderlijke omstandigheden en na een overtuigende redevoering met een duurtijd van toch zeker twintig minuten. De jurken mogen géén lange mouwen hebben en truitjes of cardigans worden alleen gedragen in moeders zicht en uitgemoffeld van zodra ze de hoek om is, want flatterend is dat niet. Ze ondergaan iedere ochtend gedwee een halve kapperssessie en willen piekfijn uitgedost worden. Althans in hun ogen, want kleuren combineren is overduidelijk niet hun sterkste kant. 

Wanneer ik ze ’s avonds terug ophaal, blijft er van de keurige outfit slechts een fractie over. Zo zijn ze dan ook wel weer. Amusement, stoeien, kliederen en knoeien gaan voor op uiterlijke verschijning. En maar goed ook. Zo pik ik dagelijks dochters op met verwaaide, plakkerige en samengeklitte haren, scheefhangend rokken (na plantrekkerij op het toilet), T-shirts die gediend hebben als handdoek voor vuile handen en/of natte verfborstels en al eens een bruin veegje in de onderbroek omdat de jongste geen kostbare tijd wil verliezen aan overgewaardeerde toiletbezoeken.

 De oudste dochter heeft er bovendien een handje van weg om haar nieuwe schoenen na amper een dag dragen, rijp te maken voor de vuilnisbak. Ze slaagde er deze keer in om de pastelkleurige sneakers met “plateauzool” na dertig minuten dragen zwaar te bevuilen omdat ze het een uitstekend idee vond om ermee vanaf de schommel in een plas natte modder te springen, alsook de toplaag van de neus helemaal af te schuren door de tippen als rem te gebruiken bij het fietsen. 

 

Ik vraag me een fractie van een seconde af van wie ze het hebben, die voorliefde voor leuke kleding zonder dat deze hen belemmert in de dagdagelijkse activiteiten. Ik  besluit al gauw dat ik niet ver moet gaan zoeken. Hoewel zwierige jurken en vrolijke pastelkleuren niet direct mijn eerste keuzes zijn, hou ik er ook van om toffe kledingstukken uit te zoeken, al mis ik het oog voor de laatste hippe trends en loop ik gemiddeld een drietal jaar achter voor wat betreft de must-haves van het seizoen. De ene keer trek ik me geen bal aan van hetgeen mijn omgeving ervan vindt, zoals de jongste. Het ander moment ben ik ’s ochtends besluiteloos en hou ik rekening met duizend factoren, eerder een trekje van de zesjarige. Dan trek ik tientallen outfits aan om me uiteindelijk toch de hele dag ongemakkelijk te voelen in de keuze van de dag.

En als ik na een dag werken mezelf in de spiegel bekijk, pieken de ontembare babyhaartjes in mijn haardos alle kanten op, zit het zwart van het oogpotlood overal behalve waar het moet en ziet de outfit er sowieso minder fris uit dan ’s ochtends. Al heeft dat als dertigplus-moeder heel andere oorzaken dan bij de dochters.