Cool

 

De zoon is tien en dus is een cool imago onontbeerlijk. Zeker in de buurt van vrienden, of op plaatsen waar er mogelijk vrienden of klasgenoten zouden kúnnen zijn, al is dat slechts een waterkans. Zijn we tweehonderd kilometer van huis aan zee, ook dan mag ik er niet aan denken om hem in een functionele regenjas en rubberlaarzen te stoppen. Stel je maar eens voor dat iemand hem zó zou zien.

De zoon zorgt ervoor dat hij altijd piekfijn de deur uitgaat. Nu ja, piekfijn is misschien wat veel gezegd. Hij zal zich het liefst van al hullen in zwarte, skinny spijkerbroeken en donkere T-shirts met logo’s of legerprints, een statement-pet, een hoodie en sportschoenen met kleuraccent. Dat die broek vijf centimeter te kort is of verbleekt is ter hoogte van de knieën, deert hem niet. Vlekken van afgeveegd snot op de mouwen evenmin. Laat staan dat hij wakker ligt van de bruin verkleurde stoffen sportschoenen die slechts nipt passen, maar hipper zijn dan het nieuwe paar in de kast.

 

Het tijdperk van kusjes en knuffels aan de schoolpoort ligt omwille van dat coole imago dan ook ver achter ons. Van zodra ik de auto parkeer op enkele tientallen meters van de school, kan hij niet snel genoeg uitstappen. Hij haast zich richting de koffer, graait zijn rugzak eruit en mompelt met ietwat zwaardere stem dan gewoonlijk: “Ik ga al naar binnen, hè!”. Het is duidelijk dat hij vanaf nu zo weinig mogelijk met zijn moeder en twee jongere zussen te maken wil hebben. Nog voor ik “Ja, jongen, voorzichtig, hè! En goed nadenken bij de toets, je kan het! En eet je fruit op tijdens de speeltijd! En…”  kan roepen, loopt hij al twintig meter verder, met stevige tred, hoofd licht naar voor gebogen en zeker niet meer omkijkend naar zijn ratelende, verwaaide moeder die gewoon al blij is dat ze over een vijftal minuten de ochtendrush min of meer succesvol kan afronden. Ik laat intussen de dochters uitstappen en met dat ik hun boekentasjes uit de koffer wil nemen, zie ik dat de zoon zijn fluohesje “vergeten” is (dat zeer onhippe, maar veiligheidshalve noodzakelijke item, waarvan hij hoopt dat ik niet merk dat hij het heeft laten liggen). Ook zijn drinkbus blijkt uit het zijvak van zijn boekentas gevallen te zijn. De straat loopt intussen vol met schoolgaande jeugd en hun ouders. De zoon bereikt bijna de ingang van de school. 

Ik ben dan de moeder die (echter onbewust) totaal geen rekening houdt met de stilgezwegen tienerwetten die de zoon oplegt. Ik twijfel geen seconde, en in plaats van discreet het vergeten goed aan de schoolpoort te gaan afgeven, zwaai ik theatraal met de voorwerpen en roep ik luid over heel de straat: “JONGEN, UW FLUOHESJE EN UW DRINKBUS!! Anders moet je straks weer als laatste wachten in de rij en heb je de héle dag geen drinken!” Ik moet me inhouden om geen “lieveke” of “schatteke” te gebruiken of medelevend met mijn hoofd te knikken. De dochters, gehuld in lieflijke, veelal roze, bloemenjurken en vlechten in het haar, zijn eveneens bezorgd en joelen en gesticuleren even enthousiast als hun moeder. Het tafereel doet zijn stoere imago vermoedelijk weinig eer aan. De zoon aarzelt de volle twee seconden om te doen alsof hij ons niet hoorde, maar keert toch om met het schaamrood op de wangen, al meen ik soms door de bescheiden glimlach lichtelijk amusement af te lezen op zijn gezicht. 

Terwijl de jongste nog probeert te profiteren van zijn terugkomst door met haar schattigste stemmetje een “knuffel?” te vragen aan haar broer en zonder zijn antwoord af te wachten rond zijn benen vliegt, veeg ik snel met mijn speekselduim restanten choco van zijn mondhoek. 

Ongetwijfeld het meest gênante scenario voor de zoon. Als hij weer vertrekt, neem ik me voor om in het vervolg zijn “onderlijfke” nog in zijn broek te steken, die laatste wat omhoog te trekken en het kraagje van zijn jas te fatsoeneren. 

Na het afzetten van de dochters, die wel nog uitgebreid afscheid willen nemen met knuffels, kusjes en enthousiast gezwaai, kan ik met een gerust hart aan de rest van de dag beginnen. En de zoon ongetwijfeld ook.