Schoolopdrachten voor moeders

 

Moeder mag zich af en toe uitleven met schoolopdrachten die niet voor de kinderen bedoeld zijn, maar voor de ouders. Vaak is het een simpel verzoek om iets mee te brengen, maar soms wordt de creativiteit aangesproken. Zo bracht de jongste dochter een invulboekje mee bij aanvang van het schooljaar. Het had de veelzeggende titel “Dit ben ik” en mocht aangevuld worden met foto’s en prenten die een antwoord zouden schetsen op eenvoudige vragen over de leefwereld van het kind. Of: toen klaspop Jules op logement kwam, had hij naast zijn gekende rugzakje ook een leuk dagboek bij, waarin zijn deelname aan de activiteiten binnen het gezin zorgvuldig neergepend mocht worden. Daarnaast mag moeder, afhankelijk van het heersende thema van de week, af en toe ook eens de voorraadkasten induiken op zoek naar stukken fruit, groenten, noten of zoals laatst: lege kartonnen doosjes in allerlei vormen die op hun beurt ingepakt mochten worden om te dienen als “oefenpakjes” voor enthousiaste hulppietjes. Moeder vindt het stiekem heerlijk om haar creativiteit van onder het stof te halen, dat daar al verscholen zit sinds haar prille jeugdjaren. Het is een vrijgeleide om zonder verantwoording wat te prullen en te klungelen. 

 

Deze keer hadden niet de dochters een opdracht bij, maar was het de juf van de zoon die moeder een creatieve uitdaging voorschotelde. Moeder inderdaad, want zodra het over pruts- en schrijfwerk gaat, hoort vader het in Keulen donderen. Hij zou zich eerder kandidaat stellen voor het grovere zaag- en timmerwerk, maar vreemd genoeg zit er zelden zo een opdracht bij.

Deze opdracht was echter ook van een ander kaliber dan gewoonlijk. Er moesten immers geen attributen meegebracht of boekjes ingevuld worden. Het was “voorleesweek” en de juf vond het een excellent idee om de ouders te laten voorlezen, dit op te nemen en als filmpje in de klas te tonen. Ze mochten de inkleding en invulling helemaal zelf vorm geven. Moeder moet toegeven dat dit wel ietwat buiten haar comfortzone lag, dat gefilmd worden en “acteren”. Maar kom, ze wilde zich hier evenveel voor inzetten als voor de opdrachtjes die ze voor de dochters deed. 

 

Die avond positioneerde ze zich bij de kerstboom met een vluchtig samengesteld idee, dat zich in haar hoofd al de hele dag als een perfect geregisseerde film had afgespeeld. Ze zou voor de werkelijke uitwerking beroep doen op haar improvisatievermogen, want, zo dacht ze, dat komt nog het meest natuurlijk over. Wist zij veel dat dit vooral het geval is als je hoegenaamd enige ervaring in dat vakgebied hebt. De zoon werd aangesteld als cameraman. 

 

Toen het filmpje ingeblikt was, keken de zoon en moeder samen naar het resultaat. Moeder vond het vreselijk om zichzelf bezig te zien en te horen. Het was verre van het perfecte filmpje dat ze voor ogen had, maar eerder buitengewoon stuntelig en knullig. Ze had een kerstverhaal uitgekozen, dus om in het thema te blijven had ze een kersttrui aangetrokken en een kerstmuts op haar hoofd gezet. Aan de rest van haar outfit had ze verder weinig aandacht geschonken, dus het viel meteen op dat ze haar losse huisbroek en dikke pantoffels aangehouden had. (Wat had ze eigenlijk gedacht: dat de zoon als volleerd cameraman haar beste kanten in de verf zou zetten en haar comfortabele, doch ietwat lompe outfit zou maskeren door handige inzoomtrucjes?) Nuja, dat kon nog geplaatst worden binnen de huiselijke gezelligheid waarvoor Kerstmis per definitie garant staat, zo suste ze zichzelf. Maar dan. Moeder had een intro verzonnen waarbij ze een beroep moest doen op zowel haar acteer- als zangtalent (beide nihil aanwezig). Het was haast pijnlijk om naar te kijken: moeder had getracht om zo goed mogelijk te articuleren en luid te spreken, maar dat was geresulteerd in een beschamende “over-acting”-scène. Ronduit gênant.

 

Terwijl moeder al aan het bedenken was hoe ze het over een compleet andere boeg kon gooien en misschien toch maar gewoon plechtig in de zetel iets kon voorlezen, keek de zoon echter geboeid naar het gehele filmpje en lachte zelfs met moeders veel te voor de hand liggende mopjes. Moeder stuurde het daarna dan maar eens door naar het persoonlijke leerkrachtenkorps dat haar familie is, en dus voorzien van enige ervaring met het doelpubliek, om hun om hun ongezouten mening te vragen. Vermoedelijk verbloemden ze hun werkelijke gedachten om moeder niet te ontmoedigen, maar ook zij waren positief en volgens hen moést het zo theatraal om kinderen van die leeftijd te animeren. En zo kwam het dat moeder het filmpje toch, zij het met enige aarzeling, naar de juf doorstuurde. 

 

De laatste dagen valt het op dat moeder meer lachende knikjes van klasgenoten van de zoon krijgt en dat er zelfs enthousiast naar haar gewuifd wordt vanuit auto’s die stoppen aan de schoolpoort. Moeder had steeds in het rond gekeken naar wie ze werkelijk zo vriendelijk gedag zeiden, maar sinds de zoon vertelde dat hij hun filmpje het leukste vond (hetgeen moeder verwondert, want moeders zijn voor 9-jarigen saai en streng, zeker niet hip en cool, laat staan grappig), daagt het haar dat het filmpje er mogelijk voor iets tussen zit. 

Misschien dan toch nog ergens een roeping gemist? (HAHAHA)