Prinsessen

De dochters zitten volop in de prinsessenfase. Niemand die hen in die richting duwt, hoor. Behalve dan ene heer Walt Disney, die kan er mogelijk wel mee te maken hebben. Het zijn bovendien niet alleen prinsessen die de revue passeren, ook scènes met ridders en koningen, auto’s en vliegtuigen, hondjes en zeemeerminnen worden met veel overgave nagespeeld. Maar nu zijn het dus prinsessen. 

 

De dochters geraken het zelden eens over wie welke prinses mag zijn. Want natuurlijk willen ze beide toevallig dezelfde prinses zijn en hoe fantasierijk hun beleving ook is, twee dezelfde prinsessen in één huishouden, dat is onmogelijk. Daar valt niet aan te tornen. Wil de ene dochter Elsa zijn, de andere uiteraard ook. Is de ene Belle, beweert de andere dat ze Belle al was vóór de zus het had uitgesproken. Heftige discussies, wil je niet weten. Het eindigt sowieso in tranen bij een van de dochters en een moeder die probeert te bemiddelen, maar niet snapt dat twee dezelfde prinsessen een ridicuul idee is. Waarna nog meer gemok. 

 

De prinsessenjurken zijn dan ook de meest geliefde kledingstukken. De outfit wordt het liefst afgewerkt met bijpassende accessoires: van capes en handtassen, over tiara’s en stafjes tot lange handschoenen (waarvan de lengteverhouding van de vingers zeer bedenkelijk is en waardoor ze om de drie minuten komen zeuren om hen te helpen met hun kleutervingertjes in de te nauwe openingen te proppen). Als moeder in een toegeeflijke bui is, mag een portie make-up niet ontbreken. Ze gaan dan zelf hypergeconcentreerd aan de slag en helpen elkaar. Dan zijn ze plots de beste vriendinnen. Het zou wel kunnen dat de lipgloss op de oogleden belandt en de lippen bepoederd worden met oogschaduw, maar hé, er was toch twee minuten geen ruzie. Ogen die wat log openen en sluiten door het plakkerig goedje, nemen ze er zonder morren bij want ze zijn al lang blij dat ze mochten kliederen.

 

Tijdens het eten volgt een volgende uitdaging. Ze bezitten slechts 1 plat bord met de afbeelding van twee prinsessen. Één. En er zijn twéé dochters. Wat een idioot idee om er slechts één te hebben, moeder! Iedere maaltijd rennen de dochters om ter eerst naar de kast om dat ene bord te kunnen bemachtigen. Alsof ze de erkenning van opperprinses daarvoor krijgen, zo trots zijn ze, als ze van dat bord kunnen eten. Wat volgt is een zeer gezellig eetmoment, met aan de ene kant van de tafel een triomfantelijke opperprinses en aan de andere kant een beteuterde mopperprinses. 

 

Dat het in coronatijden best wel verwarrend en lastig is, liet de jongste dochter enkele dagen geleden duidelijk merken. Tijdens een wandeling in het (ons gezinnetje niet meegerekend), gelukkig verlaten bos, scandeerde ze plots vrolijk: “Leve Corona, leve Corona, lang leve prinses Coronaaaa!” Moeder en vader wisten niet goed wat uit te brengen, maar de intonatie waarop ze zong, kwam hen verdacht bekend voor. Een halve wandeling later, viel moeder de link binnen. Doornroosje was die dag (en de 23 voorgaande dagen) favoriet. Moeder kan de film bijna volledig dubben, moest blijken dat dat ooit een meerwaarde zou zijn. Op een bepaald moment wordt Doornroosje geboren en zingt het volk om haar te verwelkomen: “Leve de koning, leve ons land! Lang leve prinses Aurora”. De dochter had die leuze al vaak tot vervelends toe herhaald. Moeder zocht dan maar een tactvolle manier om haar enthousiast gezang te temperen en scandeerde mee, maar met de juiste naam, in de hoop zo te vermijden dat toevallige passanten gebruuskeerd zouden worden door de misser van de dochter. Dat moeder zelf een raar figuur sloeg, nam ze er dan maar bij. Dat is ze inmiddels toch al gewoon, wanneer ze de ongeremde, en vaak ook ongepaste, uitspraken van de dochter in publiek probeert te maskeren door haar verbaal met iets compleet uit de lucht gegrepen de mond te snoeren. 

 

De jongste dochter zit bovendien in de fase waarbij ze wil trouwen met een gezinslid. Waar de meeste dochters doorgaans voor hun papa kiezen, koos zij voor haar stoere, prepuberende broer. Ze laat ook te pas en te onpas, tegen iedereen die het horen wil, vallen dat ze later met haar broer zal trouwen. De zoon vindt het ronduit gênant, maar meer moeite om het uit haar gedachten te krijgen dan een veelzeggende, oogrollende blik doet hij ook weer niet. Hij weet intussen dat zijn jongste zus een onvoorstelbaar fantasierijk bestaan leidt, dus hij heeft al geleerd om haar haar gang te laten gaan en niet teveel weerstand te bieden, want hij zou alleen maar op dramatisch onbegrip van harentwege stuiten. Die middag smeedde ze opnieuw trouwplannen met haar broer, sterker nog, ze beraamde het plan om het min of meer officieel te maken door een huwelijksaanzoek te doen. De zoon, die nietsvermoedend verdiept zat in een tv-programma, werd plechtig door zijn prinsessenzus aangesproken. (Ze had voor de gelegenheid niet alleen de jurk aan, maar ook de cape, tiara, handschoenen en handtas.) De dochter moest, ondanks de opvallende verschijning die ze was, wat moeite doen om de aandacht van de zoon te vangen en riep, bovennatuurlijk plechtig articulerend, enkele keren zijn naam. En dan kwam het: “Wil je later met mij trouwen?” De zoon zuchtte hoorbaar en antwoordde: “Nee, dat gaat niet. En daarbij, ik wil geen vrouw, ik wil alleen een hond.” De dochter droop af en kwam snikkend en zichtbaar teleurgesteld het relaas van de feiten aan moeder vertellen. Ze sloot af met: “Vanaf nu wil ik liever een pratende deur zijn.” 

 

Moeder moet nog even uitzoeken uit welke film dat dát komt.