“Allee, merci dan, hè!”

 

De dochter had na een lange, vermoeiende dag nood aan aandacht en knuffels. Dat was duidelijk. Het afgelopen uur was er eentje geweest van veel drama en gejengel. Wanneer moeder het strijdtoneel diende te verlaten om aan het avondeten te beginnen, was dat de druppel geweest. Moeder begreep dat ze om aan de behoefte van de dochter te voldoen, de focus naar haar kind moest verleggen. Al was het slechts voor enkele minuutjes. 

Ze probeerde zo begripvol mogelijk de vermoeidheid van de dochter te omarmen en zette zich neer op een opstapje in de keuken. Moeder trok de dochter bij zich en vroeg naar haar dag. De dochter stak het verhaal van “Goudlokje en de drie beren” af, het klasthema van die week, en vertelde in geuren en kleuren over de bijhorende activiteiten. En omdat ze toch bezig was, volgde niet alleen het relaas van vandaag, maar van de hele week. Voor  de 37^e keer nog maar. 

Moeder vindt dat niet erg, integendeel. Ze geniet van de (in haar ogen) rijke woordenschat van de 3-jarige dochter, die in tegenstelling tot haar oudere broer en zus, wél een gedetailleerd verslag uitbrengt van haar schooldag en alle gebeurtenissen tot in de puntjes kan navertellen. Ze kan zich haarfijn voor de geest halen wat de juf vertelde, hoe ze zich voelde of wie er langs haar zat. Heerlijk is dat, dat smeuïge, subjectieve kleutertaaltje. De dochter voelt zich ook echt in haar nopjes in de klas. Ze vindt dat schoolse gebeuren geweldig, dus haar enthousiasme werkt alleen maar aanstekelijk. 

Het snikken nam intussen af. “Klinkt wel heel leuk, hè, bolleke. Leuk, maar mama zou er ook wel een klein beetje moe van zijn.” “Ik ben ook moe, mama.” 

Moeder nam de dochter in haar armen en knuffelde ze extra stevig en lang. De dochter trok haar knuffel lekker dicht bij zich en nestelde zich tegen moeders borst. Zo zaten ze daar minutenlang in de keuken. De dochter kwam tot rust, en moeder stiekem ook. Ze genoten allebei, niet zeker wie het meest. Plots richtte de dochter zich op, kantelde haar hoofdje, legde haar handje op moeders wang en keek in haar ogen. Ze had zo een liefdevolle blik in de ogen dat moeder dacht: “Nu gaat het komen, een mooie liefdesverklaring recht uit het hart aan haar moeder!”. Moeder glimlachte terug, waarna de dochter doodernstig uitbracht: “Mama, ge zijt ZÓ lelijk met die sloffen.”