Uitstap

 

Tot voor kort nam moeder zelden tot nooit het initiatief om op uitstap te gaan. Moeder alleen met de drie kinderen, voor alle duidelijkheid. Met vader of andere familieleden erbij stelde zich dat probleem niet zo. De jongste schoot vorige zomer immers nog alle kanten op tijdens elke uitstap die met het volledige gezin ondernomen werd. Bovendien had de desbetreffende dochter nergens schrik van, was ze heel ondernemend en zag ze nergens gevaar in. Dat hield moeder tegen om er op uit te trekken met de kinderen op dagen dat ze er alleen voor stond. Dan zou ze minstens tien paar ogen extra nodig hebben en die had ze nu eenmaal niet. 

Begin dit jaar werd de jongste drie en de laatste maanden groeide ze uit van een onbezonnen peuter tot een (min of meer) verantwoordelijke kleuter. Eentje die het behoorlijk goed kan uitleggen, dat ook, maar daar draait het nu niet om. 

 

Op haar eerste vakantiedag (vader had nog twee werkdagen te gaan) besloot moeder daarom naar het naburig gelegen kasteel te gaan, waar ze een beetje koelte konden opzoeken in het omliggende bos en vooral waar de kinderen hun energie kwijt konden. Uitstekend plan. Die beslissing had moeder in alle haast genomen, toen de lunch uitdraaide in één grote dramascène uit de betere Vlaamse soap. De croques moesten zonder korsten, de hesp was niet lekker, de ketchup niet pikant genoeg en het water zat niet snel genoeg in de beker. En dat terwijl croque monsieurs doorgaans hun lievelingskost is en moeder hen bijgevolg net dacht te plezieren. Daarom dat het eetfiasco de druppel was in de al even memorabele voormiddag en moeder halsoverkop besloot om het over een andere boeg te gooien: een eerste uitstap alleen met de drie kinderen. 

 

Ze vulde snel een rugzak met enkele essentiële benodigdheden: vochtige doekjes, een picknickdeken, flesjes water en een paar koeken. De kinderen profiteerden intussen van moeders focus op andere zaken en zochten de voor hén essentiële benodigdheden uit. Moeder had er maar half aandacht aan geschonken en besefte pas bij aankomst aan het kasteel wat de kinderen precies meegegrist hadden. Ze had hen er op de parking nog attent op gemaakt dat ze álles de héle tocht zelf moesten dragen, maar dat schrikte hen niet af. En zo vertrok moeder richting het bosje met de zoon die met een lichtgevend zwaard en een fel groen waterpistool paradeerde, de oudste dochter met een vikingzwaard dat ze achteraan in de kraag van haar lieflijke jurk gestoken had en de jongste die een stoffen pop onder de arm hield. Pas toen ze haar eigen kroost zo zag lopen, al zwaaiend met hun attributen, vroeg moeder zich af welke indruk dit zou maken op toevallige passanten. 

 

Toen ze welgeteld twintig stappen verder waren, werd duidelijk dat moeder de uitstap niet erg zorgvuldig beredeneerd had. De oudste dochter liet terloops vallen dat ze toch wel heel moe was. Moeder schoot in blinde paniek, want ze had geen buggy, noch draagzak bij om één van de dochters te vervoeren, moesten ze koppig weigeren verder te stappen. Ze zag zichzelf al zwetend en puffend onder de loden zon haar beide tegenstribbelende dochters voortslepen of nog erger, dragen naar de auto. Moeder bleef uiterlijk echter verbazingwekkend kalm en negeerde de opmerking van de dochter, die godzijdank, niet meer herhaald werd gedurende het hele tochtje. Daarna daagde het moeder dat ze de jongste, die in volle potjestraining zat, niet meer had aangemaand om nog eens haar blaas te ledigen voor vertrek en dat ze ook geen reservekleding bij had. Zo halsoverkop en impulsief vertrekken, was een nog compleet nieuw gegeven voor de anders vrij goed georganiseerde moeder. Ze moest duidelijk nog groeien in deze rol van onafhankelijke moeder die er ontspannen, doch voorbereid met haar nakomelingen op uit trekt. 

 

Onderweg waren er enkele leuke haltes. Althans in de ogen van de kinderen. Voor moeder viel het al bijna niet meer op of leek het doodgewoon, maar kinderen zijn er fijngevoeliger voor, zo lijkt het wel. En gelukkig, want zo werd moeder meegesleept in de waanzinnige fantasiewereld van haar kroost. Ze kwamen een half vervallen huisje tegen, dat voor hen een vreselijk eng spookhuis bleek te zijn en ze gingen kloppen aan de deur om zeker te zijn dat het onbewoond was. Een beetje verderop stonden houten, druppelvormige kunstwerken die hutten waren voor hen, de Ninja’s. Elke Ninja bewoonde één hut en moest dat onderkomen beschermen tegen onzichtbare indringers. Het doel van de zwaarden werd daar ineens ook duidelijk.

 

Zoals het eigentijdse, hippe mama’s betaamt, stond moeder overal foto’s van te nemen. Moeder mist echter wel enig fotografisch talent, waardoor geen enkele foto die ze nam het gewenste resultaat gaf. Zo probeerde ze een selfie te nemen van zichzelf met haar drie koters, die in alles geïnteresseerd waren, maar zeker niet in de foto. Dat resulteerde dan in een portret waar eigenlijk niemand volledig op stond. Wat verderop positioneerde moeder de oudste dochter op een boomstronk. De dochter, wier zweterige haren plakten tegen haar wangen, kromde haar rug, zakte wat onderuit en spreidde de benen waardoor de verhoopte elegante kleuter eerder iets weghad van Ma Flodder. Tevergeefse moeite. Als laatste, ultieme poging om het perfecte plaatje vast te leggen, trok het gezelschap naar de bloementuin. Moeder had het al opgegeven om de drie kinderen samen voor de lens te krijgen (de zoon had ondertussen immers af te rekenen met bloeddorstige vijanden), dus ze probeerde nog een idyllisch portretje te maken met de twee dochters. De kleuters hadden zelf het plekje mogen uitkiezen, namelijk voor de grote paarse bloemen. Ze vlijden zich in het kortgemaaide gras en moeder hield zich klaar voor een pracht van een kiekje. De dochters waren echter zo gafascineerd door…, ja, door wat eigenlijk? Door alles, behalve door moeder die daar gehurkt zat en poogde hun aandacht en liefst ook een glimlach af te kopen door gekke bekken te trekken. Moeder vroeg om de beentjes dicht te houden, want ze zag hun onderbroek. Hilariteit bij het uitspreken van dat laatste woord, waarna de jurken nog hoger opgetrokken werden en ze geboeid hun onderbroeken bestudeerden. Omdat de jongste zich zo voorover plooide, viel ze op de koop toe achterover met beide benen de lucht in. Erg flatterend allemaal! Opnieuw hilariteit onder de zussen. Net toen moeder ze terug rustig (en zedig) in positie geplaatst had, zag ze de zoon (mét lichtgevend kitscherig zwaard) langzaam dichterbij sluipen in een hoekje op haar scherm en zorgde hij voor de “photobomb”. Moeder had het idee om een mooie foto te maken dan maar snel opgeborgen. 

 

Daarna wilden de kinderen rusten en iets drinken. Moeder liet haar kroost een plekje uitkiezen om het picknickdeken open te spreiden. Je moet weten, er is daar een immens, perfect onderhouden grasveld dat bijna roept om je er neer te vlijen. Maar dat is uiteraard buiten moeders kroost gerekend. Zij kozen een plek, godzijdank wel in de schaduw, dicht bij het in hun ogen indrukwekkende prieel waarin een beeld zonder hoofd staat, aan de rand van het bos. Een plek waar vermoedelijk nog nooit iemand zijn picknickstop hield, want menig toevallige passant keek verrast op toen ze hen er zagen zitten. Zo verrast, dat moeder zich ietwat gegeneerd begon te voelen. Het prachtige uitzicht op het kasteel dat je vanop het grasveld hebt, bleef daar dan ook uit wegens een hoge, dorre talud waar moeder tegenaan mocht kijken. De kinderen hadden zich nog uitgeleefd door er wat op en af te lopen en geraakten verzeild in een fantasierijk spel waarbij de zoon de zombie was en de dochters gillend moesten wegrennen. Door het aantal decibels dat ze produceerden, deed moeder alsof het niet háár kinderen waren. Toen de zoon in de bosjes lange takken (lees: halve bomen) begon te verzamelen en ermee rond de picknickmat begon te bouwen, vond moeder het welletjes, want de voorbijgangers keken steeds vreemder op. Ze gebood de zoon om alle takken terug te leggen waar hij ze vond, terwijl zij het picknickplekje ontruimde. 

 

En zo vertrok moeder huiswaarts met haar drie uitgeraasde kinderen voor zich op, een rugzak met enkele “speciale” takken op de rug, een gsm vol mislukte foto’s in de handtas en twee zwaarden, een waterpistool en een pop onder haar arm. Ze blikte tevreden terug op een geslaagde eerste uitstap. Alleen met haar kinders.