Het nieuwe schooljaar

Ben ik de enige die dit jaar, ja, in het bijzonder dit rotjaar, na de vakantie een klein vreugdedansje doet omdat ze de kinderen om half 9 terug kan afzetten aan de schoolpoort? Dat ze even haar gedachten voor haar alleen heeft en niet continu om aandacht vragende tirades of kletterende ruzies moet aanhoren. Mijn God, wat was dát eigenlijk? Het leek alsof de kinderen ons nu wel echt beu gezien waren voor een tijdje. Ook konden ze elkaar haast niet meer uitstaan, zelfs gewoon de aanwezigheid van broer of zus was er teveel aan. Hadden ze elkaar met huid en haar verslonden als het binnen hun mogelijkheden viel? Zeer zeker. 

Moeder en vader moesten zich geen illusies maken; het had geen zin om een dag vol huishoudelijke klusjes te plannen of nog beter: enkele minuutjes rust te nemen in de zetel. Ze werden gedwongen om zich met de kinderen bezig te houden, VOLCONTINU, wilden ze nog ergens de lieve vrede bewaren. En om met lede ogen te aanschouwen hoe de woonkamer tot een ongecontroleerd stort herleid werd, dat ook. Vader en moeder waren echter eveneens aan het einde van hun Latijn. Maar de voelsprieten die kinderen schijnen te hebben om dat soort dingen op te merken, waren duidelijk defect. Ze gooiden hier en daar immers nog wat olie op het vuur. Mochten vader en moeder een dag kinderloos zijn, zouden ze in de zetel onder een deken kruipen en slapen, Netflixseries kijken en nog meer slapen, in de hoop ergens het geliefde heertje “geduld” terug te vinden zodat die het vrouwtje “frustratie” van de troon kon stoten. 

 

Ter illustratie enkele situaties die zich in sneltempo opvolgden: een verdwaalde sandaal in een potje, met pipi welteverstaan, die er op eigen kracht in beland was, een verstopt toilet doordat er een volledige wc-rol in geduwd werd, dezelfde wc-rol die enkele minuten voordien gebruikt werd om een ander accidentje te camoufleren, een keuken onder water omdat ze de pop wilden wassen en ineens ook maar alle poppenkleren, een badkamer onder water omdat douchen zonder het douchescherm te sluiten leuker is, een plasje op het nieuwe tapijt omdat de zindelijkheidstraining niet wil vlotten, 50 keer per dag van outfit willen veranderen, gewoon uit goesting en omdat moeder graag wast, een plek uitgesmeerde kaka in de gang, nog zo een poging tot “verbergen van een accidentje”, moddermengsels maken in de tuin om er nadien praktisch in te gaan baden, alle mogelijke voedingswaren uitsmeren in het gezicht en in het haar: van spek en broccolipuree tot boterhamworst en ijs. De momenten dat ze elkaar in de haren vlogen dan nog buiten beschouwing gelaten, toch ook goed voor gemiddeld 275 incidenten per dag. 

 

Maar ben ik dan ook de enige die zich die eerste schooldag elke minuut afvraagt hoe de kinderen het stellen in de klas? Of de jongste niet moet huilen uit spanning, of het nog even goed klikt met de vriendinnen van de middelste en of de oudste zich op zijn gemak voelt bij de nieuwe juf? Zullen ze straks moe zijn? Of moeten ze ontladen?

Ben ik de enige die niet kan wachten om ze na school terug op te halen om hun enthousiaste verhalen te horen over die eerste schooldag? Om te zien hoe blij dat de zoon is omdat hij nog geen huiswerk meekreeg en hoe tevreden de dochters zijn dat ze hun klasgenootjes en juffen terugzagen? 

Ben ik de enige die ze mooi wil uitdossen die dag en fier een “back-to-school”-foto op sociale media post? 

Ben ik de enige die hoopt dat ze een min of meer normaal schooljaar tegemoet gaan? Die zag dat al die maanden thuis vermoedelijk noodzakelijk waren op het gebied van gezondheid, maar het er op zoveel andere vlakken behoorlijk inhakte? Zal de zoon de draad weer kunnen oppikken, ondanks het missen van de grondigheid van continue herhaling van leerstof zoals dat gebeurt in de klas? Kan hij daarop voldoende verder bouwen?  Bijvoorbeeld. 

Ben ik de enige die bang is dat, nu de herfst en de winter voor de deur staan, ze bij het minste hoestje en snotneusje enkele dagen met het hele gezin in quarantaine moet blijven, tot de uitslag van een COVID-test uitsluitsel geeft? Afgaand op voorgaande jaren, kan dat dan wekelijks het geval zijn, de kinderen lossen elkaar daarin doorgaans probleemloos af. Wat met het werk? En ik mag er niet aan denken dat er iemand effectief Corona oploopt. 

Ben ik de enige die de eerste paar dagen van het nieuwe schooljaar probeert vrij te nemen om de kinderen zelf te kunnen gaan afzetten en ophalen aan de schoolpoort? Om rustig schoolbenodigdheden te kunnen voorzien? Om boeken de kaften? Om die eerste dagen iets minder hectisch te laten verlopen? En stiekem ook om te genieten van die paar uurtjes rust en stilte, van een opgeruimd huis en van taken in één ruk te kunnen afwerken? 

Ben ik de enige die de kinderen dan ’s avonds extra lang knuffelt omdat ze het gevoel heeft dat ze de kinderen veel te weinig gezien heeft die dag? Die plots merkt dat de dagen voorbijvliegen en de kinderen zo snel groot worden? Die beseft dat ze moet profiteren van die verstrengelde armpjes rond haar nek en natte zoenen tegen haar wang, van de kleine handjes die houvast zoeken bij haar hand? 

 

Nu voelen ze zich (hopelijk toch) veilig genoeg onder onze vleugels, nu kunnen ze zich zulke akkefietjes permitteren. Nu vertellen ze ons nog min of meer alles wat er in hun hoofdjes omgaat (of kunnen wij nog aan hun gezicht aflezen hoe ze zich voelen). Nu komen ze met hun vragen en problemen nog bij ons, zijn de problemen nog niet onoverkomelijk en kunnen ze meestal opgelost worden. Nu weten wij nog alles in de beleving van de kinderen, zijn we sterk en kunnen we veel. Misschien kijken we over tien jaar met heimwee terug op deze “zorgeloze” tijd.