Badritueel

 

Het badritueel op zondag is er vaak eentje met veel negotiatie en nieuwe uitdagingen voor vader en moeder. Pas op, de kinderen gaan graag in bad, maar enkele essentiële handelingen zien ze liever niet gebeuren. Vooral de oudste dochter heeft er een handje van weg. Zo ook deze keer. 

Vader nam het bad voor zijn rekening terwijl moeder in de kamers ernaast de versgewassen kleding in de kasten sorteerde. 

Vader besloot om de dochters te douchen in plaats van het gebruikelijke baden. Het was een warme dag, dus een verkwikkende douche zou hen deugd doen, zo dacht hij. Het feit dat dit tijd en water bespaarde, was alleen maar een extra motivatie. Puik idee. De oudste dochter deed vrolijk haar pyjama uit terwijl ze honderduit vertelde. Opeens stopte het opgewekte getetter want haar oog viel op de pleister die vader gisteren na een val op haar knie aangebracht had. 

De dochter had moord en brand geschreeuwd bij het ontsmetten van de wonde en het aanbrengen van de pleister. Dat kon vader zich nog perfect voor de geest halen. De dochter had de hele avond gemankt en pijnlijke grimassen getrokken. In die mate zelfs dat moeder een tel twijfelde of het toch echt niet ernstiger was dan het banale schaafwondje dat te zien was. ’s Avonds, bij het aantrekken van de pyjama, verdween de pleister onder de lange broek en daarmee ook ineens de pijn en het manken. Moeder had het kunnen weten. 

Bij het uitkleden werd de dochter aan het voorval herinnerd. Van het ene moment op het andere kon ze niet meer steunen op de knie en stond ze er een beetje bescheten bij met het desbetreffende been gebogen, de bips naar achter en steunend op de tenen. De gezichtsuitdrukking waarbij ze de neus ophaalde, trieste ogen opzette en de bovenlip lichtjes optrok, maakte het plaatje af. Alles om vader duidelijk te maken dat het menens was. 

De gedachte dat er water over haar pleister zou lopen, was genoeg om het drama te laten zegevieren. De dochter huilde en weigerde om in de douche te stappen. Moeder had de situatie kunnen volgen vanuit de naburige kamers en sloot aan bij haar gezinsleden in de badkamer. Zo waren ze met twee om de dochter te overhalen om zich te laten wassen. Moeder en vader gooiden hun meest overtuigende argumenten in de strijd. 

Eerst probeerden ze de techniek van het “banaliseren”: “Dat gaat geen pijn doen, de plakker weekt er vanzelf af met het water.” Geen goeie zet, zo bleek, want de dochter wílde de plakker er helemaal niet af. Het huilen werd wat doordringender. Daarna bekeek vader het meer acrobatisch: “Ga anders liggen, met uw been omhoog op de badrand, dan blijft het droog.” Moeder beaamde en knikte hevig bevestigend op het voorstel van haar man om het idee nog extra voordehandliggend te doen overkomen. Vader begaf zich naar het bad en deed een poging om het visueel voor te stellen. Het leek de dochter echter nog meer af te schrikken. Het huilen bereikte een intens hoogtepunt. 

De jongste dochter was intussen niet onder de indruk van het hele gebeuren en had zich stilletjes bezig gehouden met haar eigen spel. Zij wilde tussendoor ook wel graag meedelen wat ze verwezenlijkt had en zocht de aandacht van de aanwezigen: “Kijk eens, de kikker zit op het schijtbord.” Moeder dwong zichzelf om de focus even te verleggen van de oudste dochter naar de jongste bij het aanhoren van dat laatste woord. Ze keek op om te begrijpen wat de jongste precies bedoelde en zag dat het kind trots een miniskateboard liet rondrijden waarop ze een badfiguurtje gepositioneerd had. Moeder kon een bulderlach niet onderdrukken, maar dat werd niet in dank afgenomen door de oudste dochter, die daar wel nog stond met haar wereldschokkend probleem en dus allerminst kon lachen. 

Moeder en vader gingen verder met hun overtuigingsrede. Ze opperden dat het een pleister van plastic was; het water zou er dus niet door kunnen. Ze verzekerden haar dat ze niets zou voelen. De dochter geloofde er niets van en deinsde nu helemaal achteruit. Ze legde de handen rond haar knie, zoals een moeder die haar jongen afschermt van een roofdier en ze bliksemde moeder en vader met haar ogen neer. 

Vader haalde nog een ultieme overtuigingstruc boven waarmee de dochter zonder problemen zou kunnen douchen. Hij verdween enkele minuten en hoopte dat de nieuwsgierigheid die hij daarmee opwekte al een deel van de oplossing was. Hij kwam terug met een groot stuk vershoudfolie en hield het triomfantelijk omhoog. De dochter twijfelde nog even over de effectiviteit van het stuk plastic, maar liet vader toe om het vakkundig aan te brengen rond haar knie. De praktische oplossing van vader leek het te halen, want het huilen stopte even snel als dat het gekomen was en de dochter stapte uiteindelijk de douche in. 

Zo, dat probleem was van de baan. Moeder en vader konden weer even opgelucht ademhalen, maar dat was helaas van korte duur. De dochter snikte nog na, toen ze, bij het verzetten van haar voeten plots uitgleed en met een smak op de bodem van het bad belandde. Het gejammer werd opnieuw in gezet. Nu had ze naast een schaafwonde ook nog een blauwe “plehehehek”. Het huilen werd op de koop toe een derde keer geïnduceerd, toen bleek dat vader de intentie had om de haren te wassen en te kammen. Dat laatste werd, zoals steeds, uiterst voorzichtig aangepakt met tal van speciale shampoos en ontwarrende conditioners, maar de dochter riep alsof ze de ergste martelstraf onderging: “Stop daarmee, STOP DAARMEE!”. Het geroep kwam vanuit het diepste van haar keel, waardoor het extra dramatisch en gemeend klonk. Moeder hoopte dat er geen toevallige passant was die de kreten van de dochter opmerkte en zich zou afvragen wat er daar gaande is. 

Maar ook nu ging de storm even snel weer liggen. Ze kwam vrolijk uit de douche en liet zich graag bepamperen met een brushing, massage, mani- en pedicure. Na het hele gebeuren waren moeder en vader bekaf en stond de dochter zichzelf te keuren in de spiegel. Ze aaide minutenlang door haar haren en prevelde trots dat ze zo zacht zijn. Ze tuitte haar lippen, lachte verlegen naar haar spiegelbeeld en zocht bevestiging toen ze zichzelf als een prinses uit een populaire tekenfilm omschreef. Moeder dook intussen de kleerkast van de dochter in, op zoek naar een luchtige, lange broek om zowel de schaafwonde als de blauwe plek te kunnen verbergen, in de hoop dat ze zich deze situaties de rest van de dag nog zouden kunnen besparen.