“Luie” zaterdagnamiddag

 

Het beloofde een stralende, warme zaterdag te worden, dus moeder besloot dat ze in de namiddag vrijaf nam van de huishoudelijke taken om zich bij haar kroost te voegen in de tuin. Vader was de hele dag weg, dus moeder stond alleen in voor de supervisie van de kinderen. Supervisie, zo zag ze het toen nog: de kinderen zouden flink samen spelen terwijl moeder vanachter haar zonnebril een oogje in het zeil hield. De kinderen kunnen zich doorgaans prima vermaken in de tuin, zeker als één van de ouders fysiek nabij is. Uitmuntend plan. Moeder nam zich voor om het tijdschrift te doorbladeren dat ze zich maanden geleden al had aangeschaft om te lezen “op een dood momentje”. Ze zou een streepje zon meepikken en zich languit nestelen in de tuinstoelen omringd door comfortabele kussens. Een moment overwoog ze zelfs om een miniflesje met een alcoholische cocktail te openen dat ze als staal gekregen hadden in de wekelijkse maaltijdbox, en dat terwijl ze slechts zelden drinkt. Een rustige, zonovergoten namiddag zou het worden. Genieten ten top. 

 

Toen moeder de intentie had om in één van de tuinstoelen neer te ploffen, merkte ze dat er een kuipzeteltje ontbrak. Ze zag hem staan onder de grote boom en wilde ter volledigheid het vermiste exemplaar gaan halen om bij de set te plaatsen. Ter plekke aangekomen, zag ze dat de stoel volhing met opgedroogde vogeldrets. Moeder zag zich genoodzaakt om het hachelijke taakje op zich te nemen, want wanneer zou het anders gebeuren? Je moet weten, de tuinset bestaat uit ovale kuipstoelen met draadstructuur. Wil je deze grondig schoonmaken, betekent dit dat je elke draad afzonderlijk moet afvegen. Moeder kwam uit de keuken met een doek die ze, mogelijk iets te kwistig, gedrenkt had in allesreiniger en begon ijverig te schrobben. Dat ging voor geen meter vooruit dus haalde ze er de tuinslang bij. Eer ze alle onderdelen en aansluitingsstukken gevonden had en uiteindelijk aan het klusje kon beginnen, had ze op die tijd waarschijnlijk ook alles manueel schoon gekregen. Terwijl moeder dacht het tuinslanggebeuren helemaal onder controle te hebben, moet het toch een wat bevreemdende indruk gegeven hebben bij de dochter. Die merkte immers fijntjes op dat “mama papa wel niet is, hè “. Moeder kon zich bij die verrassende mededeling alleen maar afvragen of de dochter die opmerking ook bij vader zou gebruiken als die eens was zou zitten plooien. Een half uur later was de stoel eindelijk proper en kon hij de set vervolledigen. 

 

2^e poging. De kinderen hadden intussen het idee opgevat om een parcours uit te tekenen met krijt, zodat ze met hun steps en fietsjes de uitgetekende route konden volgen. Moeder vond het een voortreffelijk idee, ware het niet dat ze daarvoor het stoepkrijt moest gaan zoeken zodat ze hun plan konden uitwerken. Geen probleem, moeder wist het liggen, dus de kinderen konden zo weer verder met de uitvoering van hun gezamenlijk bedacht plannetje. 

 

3^e poging. Plots besefte moeder dat ze in de voormiddag een lading vuile was in de wasmachine gestoken had. Die moest nog binnen afzienbare tijd opgehangen worden, wilde ze de hardnekkige kreuken vermijden. Dus ze liep naar de wasruimte en hing geduldig alles op het rek te drogen. De manden met versgewassen en -gedroogde kleding die stonden te lonken, probeerde ze te negeren. 

 

4^e poging. De oudste dochter kwam niet veel daarna bij moeder staan. In haar hand had ze het levensgrote (althans in kleuterafmetingen) verkeerslicht vast waarvan de hond gisteren het plastieken paaltje doormidden gebeten had. Het uiteinde had hij plat gekauwd. Het moest nu toch net lukken dat de dochter dit wel héél erg graag zou willen gebruiken in het verkeersspel dat ze intussen gestart waren. Moeder werd geacht om het verkeerslicht te maken en liefst in een behoorlijk tempo. Moeder liep met haar mee naar het opberghok om te zien hoe het voorwerp op zijn minst tijdelijk hersteld kon worden. Moeder vond de bijhorende verkeersborden, oordeelde dat het voorrangsbord nog te moeilijk was om uit te leggen en ontdeed het bord van zijn sokkel. Het afgeknauwde paaltje van het licht had nog net genoeg opening zodat het verkeerslicht erop geschoven kon worden. Dat het geheel ook nog bleef staan, verbaasde vriend en vijand, maar was wel mooi meegenomen. Moeder twijfelde om voor te stellen om de andere borden ook te gebruiken, maar besloot dat ze nu wel echt even tot rust wilde komen in de tuinstoel. 

 

5^e poging. Het verkeerslicht bleek niet meer naar behoren te werken. Moeder bedacht dat de batterijen waarschijnlijk aan vervanging toe waren. De kinderen huppelden achter haar aan de keuken in, op zoek naar volle vervangbatterijen. Moeder sakkerde toen bleek dat er een schroevendraaier nodig was om het klepje te kunnen openen waaronder de batterijen verscholen zaten. Ze marcheerde dit keer met stevige tred naar het opberghok en rommelde in de gereedschapskist van vader. Toen het verkeerslicht even later eindelijk in werking trad, kon het spel écht beginnen.

 

6^e poging. De dochter bleek de bochten iets te scherp uitgetekend te hebben, want nog geen 5 minuten later, toen moeder het gereedschap terug op zijn plaats aan het leggen was, weerklonk gehuil van op de koer. De dochter was ten val gekomen en lag languit langs haar step. Terwijl de zoon probeerde uit te leggen welk technisch minder berekend manoeuvre ze uitvoerde (heeft ze van haar moeder) die tot de val had geleid, kon de dochter alleen maar hém beschuldigen (heeft ze ook van haar moeder, zij het tegenover vader), omdat hij de politieagent was en haar wilde bekeuren waarop zij zich opgejaagd voelde en gevlucht was. Moeder probeerde de gemoederen te bedaren en suste dat niemand er iets aan kon doen. Ze tilde de dochter op en bracht haar naar de keuken waar ze haar op de keukenkast plaatste. Onder luid protest van de dochter maakte moeder de schaafwondjes op de knie en elleboog schoon en ontsmette ze. Moeder paaide haar met het vooruitzicht op een ijsje, in de hoop de wonden toch goed te kunnen verzorgen. En zo schepte ze daarna ijs uit aan de keukentafel voor de na-snikkende dochter die pijnlijke grimassen trok en haar arm zo min mogelijk trachtte te bewegen, voor de met-zijn-ogen-rollende zoon en voor de jongste dochter die zich van het hele gedoe niks had aangetrokken en overgelukkig was met de onverwachte traktatie. 

 

7^e poging. De zoon verdween vervolgens een tijdje in het opberghok. Het leek hem een leuk idee om toch ook de verkeersborden uit te halen. Eentje zat er echter vast met de voet achter allerlei rommel. Moeder had nog tegengeprutteld, want ze was het nu echt wel beu om zich telkens uit haar stoel te hijsen. Maar de zoon haalde overtuigende argumenten boven; het stopbord zou een te belangrijke functie krijgen. Dus moeder stond even later het opberghok te reorganiseren zodat de kinderen gemakkelijker zelf aan hun materiaal konden geraken. 

 

8^e poging. Na enkele rondjes zweten op het parcours leken de  kinderen plots uitgedroogd. Ze stonden alle drie hijgend en met blozende kaken rond moeder. Ze hadden immens veel dorst, zo deed hun dwingende vraag uitschijnen, dus moeder kon haar plekje in de zon weer verlaten om hen van verfrissende drankjes te voorzien.

 

27^e poging. Een tijdje daarna was het ruzie. De oudste dochter was het bazige gedrag van de zoon beu. Ze had nog weinig inbreng in het spel. Zij was inmiddels tot voetganger gebombardeerd en moest bij elk zebrapad gaan wachten tot de zoon voorbij gefietst was. Ze wilde het verkeerslicht op een verhoogje installeren, zodat ze het beter zag, maar dat paste niet in de ietwat starre visie van de zoon. De zoon mopperde boos dat de dochter NOOIT met hem wilde spelen en de dochter jammerde over het plan dat ze wou uitvoeren, maar niet mocht van haar broer. De jongste dochter had het ondertussen voor bekeken gehouden en was binnenshuis rustigere oorden gaan opzoeken. Moeder probeerde opnieuw te bemiddelen en samen zochten ze een oplossing die voor beide partijen aanvaardbaar was. 

 

53e poging. De namiddag was intussen al een flink eind gevorderd. Moeder had het idee van het tijdschrift en het drankje al lang laten varen. De oudste dochter was zich naast moeder komen vlijen en vroeg om met de vinger tekeningen op haar rug te maken zodat ze kon raden wat het was. Daarna moest moeder uitdagende gymnastiekoefeningen bedenken die de dochter kon uitvoeren en die moeder na onberispelijke uitvoering telkens met de hoogste punten diende te belonen. 

 

Poging nummer hoeveel? Moeder bedacht zich dat de kinderen wel erg veel gezweet hadden vandaag en dat het geen slecht idee zou zijn om ze in het bad te zetten voor het avondeten. En zo geschiedde.  Tegen vijf uur stak ze de dochters één voor één onder de douche en schrobde ze hun vuile nageltjes en met krijt bekladde beentjes schoon. En terwijl de zoon zich zelf waste, was het voor moeder tijd om aan het avondmaal te beginnen. 

 

Het werd niet de namiddag die moeder voor ogen had. En als ze er zo over nadenkt, zorgen de kinderen bijna dagelijks voor zulke “onverwachte” wendingen in het vooropgestelde scenario. Moeder kan op zo’n moment niet altijd haar kalmte bewaren en schiet al eens uit haar slof als het werk zich daardoor blijft opstapelen en moeder er geen einde aan ziet komen. Maar als ze ’s avonds de vermoeide, maar tevreden gezichtjes van haar kroost aanschouwt, voelt ze zich al snel weer schuldig en hoopt ze dat het toch die extra lange knuffel is die in hun geheugen gegrift zit en niet de tirade die moeder afstak. Het beoogde aantal stappen werd die dag weer zonder problemen bereikt. En de rust? Die krijgt moeder later wel, wanneer ze vermoedelijk met weemoed terugkijkt op die mooie zaterdagnamiddagen in de eigen tuin.